بازی بچه ها: چرا این موضوع اینقدر مهم است . . .؟
چه چیزی برای بچه ها به اندازه بازی مهم است؟
بازی کردن یکی از مهمترین نیازهای کودک شما می باشد. بچه ها برای بازی کردن نیاز به زمان و فضا دارند – برای ساختن، برای خیال کردن، برای شگفت زده شدن، برای خلق کردن، برای لذت بردن از همراهی و برای تنها بودن. به عنوان والدین، این بر عهده ماست که از داشتن آزادی مطلوب کودکان برای بازی کردن بچه های خودمان اطمینان داشته باشیم.
بازی برای بچه ها چه می کند؟
فراهم آوردن بازی ساختار نیافته و مستمر برای بچه ها فرصت های زیر را مهیا می سازد:
- آرام بودن و لذت بردن و عدم استرس
- داشتن ذهن و بدن سالم و سلامت
- خلاقانه فکر کردن و خلاقیت داشتن در کار با دست
- ارضاء حس طبیعی کنجکاوی
- تصور تمام اشکال مختلف شگفتی
- فی البداهه چیزی را نشان دادن
- تجربه نقش های مختلف
- کاوش و توسعه مهارت های فیزیکی
- امتحان کردن مهارت های جدید
- فرا گرفتن چگونگی سرگرم کردن خودشان
- آغاز کردن فعالیت های خودشان
- تسلط داشتن و قرار دادن قانون هایی برای خودشان
- خوشحال بودن در تنهایی خودشان
- درک اینکه بازی کردن به معنای پول خرج کردن نیست
- ارتباط و تعامل داشتن با دیگران و محیط اطراف
- دوست شدن با دیگران و از نگاه دیگران به موضوع نگاه کردن
- ارتباط برقرار کردن
- توسعه مهارت های کلامی
- یادگیری حل مسئله بصورت مستقل
- کنترل و بیان احساسات خودشان
- یادگیری و پیدا سازی نظم و انضباط برای خود
در حین زمانی که فرزند شما در شادی و خوشحالی مشغول بازی کردن می شود، موارد بسیار زیادی را یاد می گیرد. مهارت های اجتماعی، احساسی، فیزیکی و کلامی که در بالا به آنها اشاره شد، همه و همه جزء مهارت های بسیار مهم و حیاتی برای تکامل توسعه کودک به حساب می آیند.
بازی کردن می تواند شامل تمام حواس یک فرد شود و این موضوع خصوصا برای نوزادانی که دنیای جدید اطراف خودشان را از طریق حس بصری، لامسه، شنوایی، چشایی و عواطف مورد جستجو قرار می دهند بسیار و مهم و حیاتی می باشد. والدین می توانند به نوزادان و کودکان خود در یادگیری و شناخت آنها در رابطه با محیط و ماهیت خانواده خود و توسعه مهارت ها از طریق به اشتراک گذاری بازی و فراهم آوردن موارد مناسبی از لحاظ توسعه و تکامل دیدن، لمس کردن و چشیدن کمک کنند. (نیازی نیست این موارد اسباب بازی های گران قیمتی باشند – اشیا و لوازم روزمره بسیار زیادی در خانه وجود دارند که می توانند به این منظور مورد استفاده قرار بگیرند.) این بدان معنا نیست که شما همواره باید در کنار فرزند خود حضور داشته باشید و وی را تحریک کرده و سرگرم سازید. کودکان و نوزادان همچنین نیاز بسیار زیادی به زمان هایی برای بازی کردن در آرامش همراه با سکوت جهت فراهم آوردن و توسعه مهارت های لازم برای تمرکز می باشند.
با چه کسی بازی کنند؟
یکی از والدین (پدر یا مادر) که هر روزه زمانی را به بازی کردن و صحبت کردن با یک کودک می پردازند، این پیام را به کودک انتقال می دهند که . . .
- بازی کردن از اهمیت بسیار زیادی برخوردار می باشد * بازی برابر با لذت و خوشی است * والدین برای زمان سپری شده همراه با کودکان ارزش قائل هستند * رابطه با کودک برای والدین از ارزش و اعتبار زیادی برخوردار می باشد
. . . و این همچنین فرصتی را برای والدین فراهم می آوردن تا برای کودک همانند مدلی از رفتارهای مختلف نشان داده شوند. این موضوع همچنین برای پدر بزرگ ها و دیگر افراد بالغ مورد اهمیت صادق می باشد.
همچنان که کودکان به سن پیش دبستانی وارد می شوند، بازی کردن با دیگر کودکان از اهمیت زیادی برای آنها برخوردار می شود. مهارت های زبانی و اجتماعی بعدها از طریق این بازی توسعه پیدا می کند، خواه این بازی در قالب گروه یا به صورت دو به دو انجام بپذیرد. نیاز نیست که این بازی شکل و صورتی پیچیده یا گران قیمت به خود بگیرد – گذراندن یک ساعت در پارک محل یا حیاط پشت خانه، یک گروه بازی معمولی و دوستانه همراه دیگر دوستان در حالی که مادران از یک فنجان چای یا قهوه و قدری صحبت کردن با یکدیگر لذت می برند، در حین آن که کودکان یا یکدیگر یک نقاشی را تکمیل کرده یا به چند کتاب نگاه می کنند یا با مهره های خانه سازی چیزی می سازند – این ها همگی راه های ساده ای برای کمک به کودکان شما جهت اجتماعی شدن می باشد.
از آنجایی که در تنهایی بازی کردن کودک قادر به طراحی و اجرای طرح و فکر خود برای بازی در تنهایی خودش می باشد نیز، تنها بازی کردن برای توسعه مهارت های یک کودک بسیار لازم و حیاتی می باشد. آزادی در تصمیم گیری، قرار گرفتن در هر نقشی که می پسندند، جستجو کردن، امتحان کردن مهارت های جدید و استفاده از قدرت خیال و تصور به کودک فرصتی برای رشد در زمینه های مختلف یادگیری احساسی و اجتماعی می دهد. بچه ها اغلب در زمان بازی کردن با خودشان صحبت می کنند و این نکته ای است که همواره باید مورد تشویق قرار بگیرد، خصوصا زمانی که آنها در حال انجام دادن کار چالش برانگیزی هستند، چرا که انجام دادن کارهای چالش برانگیز موجب پرورش تمرکز، تلاش، حل مسئله و موفقیت می شود.
زمانی که در مورد بازی کودکان صحبت می کنیم، اولین نکته ای که به ذهن ما می رسد موضوع اسباب بازی می باشد. اما بهترین نوع بازی فقط و فقط یک عامل تشکیل دهنده دارد – خلاقیت – که البته هزینه ای هم در بر ندارد.
اکنون اوقات بسیاری از “زمان بازی ” برای کودکان شامل نشستن و تماشای تلویزیون و انجام بازی های ویدئویی یا در کلاس ها برای آموزش رقصیدن، صحبت کردن دیگر زبان ها، شنا کردن، نواختن ویلون یا دفاع از خود توسط کاراته صرف می شود. هیچ یک از این فعالیت ها موجب تقویت و توسعه یک مهارت حیاتی که همانا خود کنترلی و خود انضباطی است، نمی شود. طراحی و بازی کردن بازی هایی که شامل نقش بازی کردن و بازیگری می شود به کودکان کمک می کند تا مهارت حیاتی خود انضباطی را در خود تقویت کنند. چنین کودکانی از قدرتی خوب و مناسب برای کنترل احساسات و رفتار خودشان، مقابله کردن با عوامل محرک و نشان دادن انضباط در رفتار و اعمال برخوردار می باشند. کودکانی که قادر به کنترل احساسات خودشان و توجه و تمرکز کردن، از توان بالاتری برای یادگیری برخوردار می باشند.
همچنین لورا برک، استاد روانشناسی در دانشگاه دولتی ایلینویز نیز در طی تحقیقات خودش در رابطه با کودکان پیش دبستانی به این نتیجه رسیده است که: “کودکانی که در چنین بازیهای در کودکستان نقش موثر تری نسبت به بقیه بازی می کنند، مسئولیت قبول کرده و بطور مستقل بعد از بازی به تمیز کردن و مرتب کردن محیط بازی اقدام می کنند و البته این کار را با تمایل بسیار زیادی انجام می دهند و حتی در برخی از موارد دیگران را نیز تشویق به انجام این کار می کنند.”
بنابراین به نظر می رسد که در تعجیل در فراهم آوردن بسیاری از چیز هایی که والدین تصور می کنند کودکان به آنها نیاز دارند، شامل تحریک، حفاظت و بسیاری از دیگر موارد مادی، متاسفانه ما یکی از مهمترین جنبه های زندگی کودکان خودمان را بی ارزش ساخته ایم – و این همان جنبه بازی کردن کودکانمان می باشد.
نویسنده: جَنِت پاول (مربی کودک)
